23
Mart
2020
Birgün gözle görünmeyen bir şey çıkar ve herşeyi bir anda görünür kılar. Evet evlerdeyiz ve yalnızız. Her doğum evresinde yalnız olunması gibi. Anne karnında yada yumurtanın içinde veya toprağın altında tek başına. Şimdi şükran duyma zamanı tüm bunların farkına varabilmiş olmanın. Sarsıldık. Ama biz sandığımızdan çok daha büyük olduğumuzun farkına vardık. Aslında sınırların dillerin renklerin bayrakların çok ötesinde nasıl birbirimize bağlı oluğumuzun farkına vardık. Bundan bir kaç ay önce sadece dünyadan kötü haberlerini izleyip öenmsemeden kanal çevirirken, şimdi hepimiz o haberlere konu olduk. Sayılar istatistikler, çizimler arasında yerimizi aldık. Şimdi her birimiz fazlalıklarımızın farkına vardık ve şükretmeyi öğrendik bir anda. Nasıl bolluk içinde yaşayanlardan olduğumuzu, aslında özgürlüğün hayatımızın ne kadar önemli bir kavramı olduğunu, yokluğun empatisini yapabilmeyi ve sağlığın elimizdeki en büyük değer olduğunu. Bu gözle görünmeyen şey; hayatımızın öylece sürüp gitmesini nasıl da garanti altında gördüğümüzü görünür kıldı. Ne kadar yoğun olduğumuzu ve hiç duramayacağımızı düşündüğümüz şekilde yaşarken bir anda nasıl durabileceğimizi. Gerçekten en yakınlarımızla bile ne kadar az zaman geçirdiğimizi gösterdi. Bir anda hayatımızdaki problem olarak gördüklerimizin nasıl değişebileceğini... Kalan hayatımızda artık neyin önemli ve öncelikli olduğunu da gösterdi. Biranda havanın nasıl temizlenebileceğini ve doğanın yardım çığlıklarını bir anda nasıl duymaya başlayabileceğimizi. Otoritelerin çaresiz kaldıklarında sadece kendi varlıkları için çözümler sunacağını öğretti. Bu korkunun cesaretsizliğin karşıtlığı değil, aslında sevginin olmama hali olduğunu gösterdi. Bu küçük şey, birbirimize yeniden yardım eli uzatmanın güzelliğini, sevgiyle paylaşmanın başkaları için yaşayabilmenin değerini gözlerimizin önüne seriverdi. Şimdi yepyeni bir değer algısıyla yepyeni bir zaman başlıyor. Hepimizin nasıl birbirine görünmez bir bağla bağlı olduğunu, dünyanın nerseinde bir acı varsa ortak, neresinde bir sevgi varsa ortak olduğunu anlattı. Görünmeyen küçük bir şey, tüm bu bağlarımızın bir anda görünmesini sağladı. Şimdi bu bağlardan yepyeni bir dünya yaratma şansımız var. Kayıplarımız için büyük acı duyduğumuz, ama belki onların sayesinde öğrenmeye başladığımız yeni bir okul bu. Bu acılı öğrenme sürecinin hepimiz için güzel bir mezuniyete dönüştüğünü görmek tek dileğim. Korona aramızda yaşamaya devam edecek. En büyük öğretmenimiz olarak tarihteki yerini aldığında, biz de torunlarımıza o günlerden sonra nasıl “bir” olduğumuzu sevgimizin sınırlarının renginin ırkının olmadığını nasıl anladığımızı anlatıyor olacağız. Teşekkürler insanlığın en büyük öğretmeni...
Dünyada en büyük varlık…
Dünyada en büyük varlık sağlık ailemize yakınlarımıza daha yakın olmak özgürlük şükretmek.Dünyanın acısına ve sevgisine ortak olabilmek
Yeni yorum ekle