Anayasa uyarınca, nüfus sayımına göre, her 10 yılda bir Temsilciler Meclisi için sandalye dağılımı yapılır. Başlangıçta 30.000 vatandaşa bir temsilci öngörülmüştür; bu oran doğrultusunda İlk Temsilciler Meclisi 65 sandalyeden oluşmuştur. İlk nüfus sayımında 106’ya yükselen Temsilciler Meclisi sandalye sayısının bugün ulaştığı rakam 435’dir.[5] Halen yedi eyalet (Alaska, Delaware, Montana, Güney Dakota, Kuzey Dakota, Vermont ve Wyoming) sadece birer temsilciye sahiptir. Diğer taraftan nüfus bakımından en kalabalık dört eyaletin her biri 20’den fazla temsilciye sahiptir. Örneğin, California’nın temsilci sayısı 53’tür.[6]

Rusya’nın bölgeyi kolaylıkla ABD’nin kontrolüne bırakması tabi ki beklenemez. Ermenistan sonuç olarak eski bir Sovyet ülkesi Rusya’nın burada hem politik hem de askeri anlamda büyük yatırımları var. Yani Rusya Ermenistan’dan, Ermenistan’a rağmen öyle kolay kolay vazgeçmeyecektir. Vazgeçmedi de. Son yaşanan krizde Rusya bölgedeki en büyük otorite olduğunu tekrar kanıtlanmış oldu. Fakat Rusya şu anda enerjisinin çok büyük bir kısmını Ukrayna savaşına empoze ettiği için, bölgede keskin adımlar atması beklenmiyor. ABD de bu durumdan sonuna kadar yararlanmaya çalışıyor.

Uluslararası işbirliği yukardaki nedenle hamasi talepler ve değerler romantizmine açık kapı vermez. Mesela İslamcıların İslam Dünyası İşbirliğini, Türkçülerin Türk Dünyası İşbirliğini, Batıcıların Avrupa Birliği ile işbirliğini istemelerinin tek başına önemi de, geçerliği de yoktur. Bu örnekler yaşayıp gördüğümüz, tecrübe ettiğimiz olgunun en  canlı örnekleridir. Yani uluslararası ilişkiler platonik idealizmlerin ağırlığını taşıyamaz. 

Düello karşılıklı bir meydan okumadır. Aleni ve kurallı bir yüzleşmedir. Onur için hayat ortaya konur. Bu yüzdendir ki Batı toplumlarında onur hatta toplumsal onur kurallara dayanır. Hukuka dayanır. Oysa bizim gibi toplumlarda yüzleşme hatta kurallı yüzleşme yoktur. O yüzdendir ki pusu atılır. Kurnazlık, bir zekâ pırıltısı olarak görülür. Toplumsal onurun yerini pusu kültürü alır.

Pardoksal (paradoxical) Nimet kavramı akla ve mantığa uygun düşmüyor. Zaten, paradoks kavramı da zamanında, bu akıl dışılığı ya da mantık dışılığı anlatmak için kullanılmış. Bu durumun nimet olması ise daha da akıl dışı ve mantık dışı olmalı. Ama belki de bu akıl dışılık ve mantık dışılık mümkündür ve hatta nimettir. 

Günümüz dünyasında güvenlik politikaları genişlemiş ve derinleşmiştir. Bu durum aynı zamanda paradoksal olarak devlet ve birey arasındaki güçler eşitsizliğini yol açmaktadır. Güvenlik politikalarını ve çatışmayı işleyeceğimiz söyleşimizde bu paradoksal durum ne üretiyor sorusuyla başlayıp; bireyin sınır ve hukuku ile devletin güvenlik politikalarını çatıştığı alanlara kadar birçok soruya cevap arayacağız. Tehdit sınıflandırılabilir mi? Teknoloji güvenlik politikalarını nasıl etkilemiştir? Küreselleşme ve güvenlik politikalarının hammaddesine indirgenmiş olan insanın yurtsuzlaşması ve göç yolculuğu gibi birçok sorunu konuğumuz Dr. Erkan Oflaz ile tartışacağız.

Lozan Anlaşmasından sonra 1926 yılında imzalanan Ankara Anlaşmasıyla tamamı Türkmenlerden oluşan Kerkük, kayıtsız ve şartsız İngilizlerin mandasında bulunan Irak Krallığı’na bırakılmıştır. Hep Sünni Araplar tarafından kurulan Bağdat Hükümetleri, Türkiye yanlısı oldukları bahanesiyle bir taraftan Türkmenleri dışlamışlar diğer taraftan da Kerkük, Tuzhurmatu ve Telafer gibi önemli şehirlerini Araplaştırmaya çalışmışlardır. 

Seçimin hemen ardından çalakalem yazdığım bir değerlendirme whatsapp gruplarında dolaştı ve epeyce de tartışıldı. Bu yazıda o değerlendirmemi genişleterek meramımı biraz daha derli toplu şekilde anlatmayı deneyeceğim.

Hem okullarda hem akademik çalışmalarda var olan bilgiler tekrarlanıyor. Üretken bir kafa için sıra dışı düşünme teknikleri öğretilmiyor. Bilgi üretmek değil yansıtmak marifet olarak algılanıyor.

Nasıl oluyor da “Adaleti uyguluyoruz!” derken, çoğu yerde adaletsizlik yapıyoruz? Adaletsizlik ne olabilir? Adaleti gözetmeme; adaletsiz olan hâl ve hareketleri görmezlikten gelme mi, acaba?

Demokrasinin, onu asıl değerli kılan hareket noktası, kişinin -başkalarının değil de- kendisinin koyduğu yasaya uyması anlamındaki Kantçı özerkliğin kolektif bir ifadesi olma iddiasıdır.

Bu sefer farklı olmalı... Önce sakince durup düşünmeliyiz. İçi boş, göz boyayıcı acil eylem planlarını değil, yaraya dokunan gerçekçi, bilimsel, akılcı eylem planları yapmalıyız. Acele ile enkazları kaldırmak yerine uzun uzun bakmalı, incelemeli, delilleri toplamalı, hepimiz suçumuzu, suçluları tespit etmeliyiz.

Sultan Abdülhamid’e muhalefet etti diye Akif’i kaldırıp atacak mıyız? Bu sert muhalefeti sebebiyle ona “Abdülhamid düşmanı”; bir dönem ilgi duydu diye “İttihat-Terakkici”; M. Abduh’a ilgisinden dolayı “Vehhabî”; C. Afganî’ye teveccühünden dolayı “reformist”; “doğrudan Kur’an’dan alıp ilhamı” ya da “Nebiye atfile binlerce herze uydurdun /Yıktın da din-i mübîni yeni bir din kurdun” dediği için “sünneti küçümseyen şair” mi demeliyiz? Bu sıfatlarla Akif’i tahfif etme çabaları, bu yakıştırmaları yapanların bakışlarındaki pencerenin darlığını görmemiz dışında kayda değer bir etki bırakamazdı ve bırakmadı.

Cemaatler ne türlü ihtiyaçlardan doğuyorlar ve ne türden sonuçları karşımıza çıkarıyorlar? Devlet-toplum ilişkimiz cemaatleşmede ve cemaatlerin yapısında bir belirleyen mi? Sosyolojik olarak cemaat yapılarının özellikleri nelerdir?