İddianın, meydan okumanın sınanacağı yer pratiğimizdir. Bu ihaneti ve hainleri küçük görmek anlamına gelmez. Benzer hadiselere, aktörlere karşı yapıyı, zemini güçlendirmektir. Devleti kapanın elinde kaldığı, karanlık mahfillerin içinde yuvalandığı, yakınlık-yandaşlık üzerinden birtakım yapıların örgütlendiği derme-çatma bir yapı olmaktan çıkarmaktır. Sistemin kurumsal işleyişini, denge-denetleme mekanizmalarını, personel rejimini temel hak ve özgürlüklerin yanı sıra günümüzün yönetim anlayışına uygun şekilde yapılandırmaktır.

Kuzey Makedonya’da mevcut siyasal partiler seçim öncesi ittifaklarla dört ana bloku ürettiler. Mevcut iktidarın en büyük ortağı ve birçok ankete göre az da olsa seçimleri önde götüren parti olan Sosyal Demokratlar Birliği (SDSM) ve koalisyonu (Arnavut BESA partisi ile ittifak yaptı) “Yapabiliriz” seçim sloganı ile oluşan siyasi blokun en güçlü ayağı olarak dikkat çekiyor. Birçok küçük Makedon partisi ile ittifak kuran milliyetçi muhafazakar Makedon İç Devrimci Örgütü (VMRO DPMNE) partisi ise “Doğrul Makedonya-Makedonya İçin Yenilenme” sloganı ile siyasal blokların muhalif kanadını oluşturmaktadır. Demokratik Bütünleşme Birliği (BDİ) ise “Neden Olmasın” seçim sloganı ve Arnavut Başbakan seçim vaadi ile ülkedeki Arnavutların kurucu partisi ve 18 yıldır iktidar ortağı olarak üçüncü bloku temsil etmektedir.

Böylelikle çağdaşlığı benimsemenin büyük bir insanlık vazifesi olduğu “inanca” dönüştü, ona karşı çıkmak da  “vebalı sayılmayı kabul etmek” anlamına geldi. Konuyla ilgili çok sayıda edebi ve akademik eser malumunuzdur. Şimdi de “çağdaşlık” LGBT konusunda bize bir vazife veriyor, bir durumu dayatıyor: “Ya homofobik, yoz, yobaz azgelişmiş bir primatsınız ya da LGBT’yi hoş gören, yücelten hatta benimseyip özümseyen “çağdaş” bir insansınız. Seçiminizi yapın. Üçüncü bir şık yok.”

Kosova hükümetinin ise halkın desteğinden çok uzak olduğu ortadadır. Bu bakımdan şu an böyle önemli bir anlaşmayı imzalayacak herhangi bir aktör ortada bulunmamaktadır. Bütün bu gelişmeler var olan tüm hesapları bozmuştur. Önümüzdeki aylarda Kosova’nın yeniden seçimlere gitme ihtimali gündeme gelebilir. Özel Mahkeme’nin hazırladığı iddianame hem Beyaz Saray’ın planlarını dinamitlemiş hem de Haşim Thaçi’nin siyasi kariyerinin sonunu hazırlamıştır.

Suriyeliler de hanedanlık süresince demir sopa olmanın nimetlerinden yararlandılar. Ancak şimdi Suriye’nin içindeki küçük bir Nusayri azınlık, genel Suriye halkı için demir bir sopa olarak kullanılıyor ve elbette nimetlerinden de yararlandırılıyorlar. Nusayriler kadar olmasa da başta Dürziler ve gayri Müslim azınlıklar ve sistemle işbirliği içine giren bazı Sünni gruplar da işbirliklerinin etkisi oranında sistemden nemalandılar. Ancak Nüfusun büyük ekseriyeti, en az yüzde altmışı, devletin lütfu ile değil daha çok gazabı ile karşı karşıya kaldılar.

toplumsal hizmetin kişi ya da firmaların değil devletin işi olduğu ileri sürülebilir. Evet doğrudur; pür kapitalist anlayış bunu gerektirir ama islam ekonomisinin yaklaşımı kısa vadeli ve bireysel değil, uzun vadeli ve toplumsaldır. İslam ekonomisi bu yüzden tamamlayıcı değil alternatif olmalıdır. İslam ekonomisi kendisini kapitalist kavramlarla izah etmeye çalıştığı sürece, ki günümüzde maalesef böyledir, sürekli güdük kalmaya mahkumdur. İslam ekonomisini kapitalist bir yaklaşımla izah bir zaafiyet, hatta komplekstir

Bu düzenleme toplumda huzurun sağlanmasına katkıda bulunacaktır. Diğer taraftan bu sistem değişikliğinin yönetimde istikrara darbe vurmasını önleyici bir düzenlemeye de ihtiyaç vardır. Bu da bir seçim çevresinde geçerli oyların en az % 50’sini alan bir siyasî partiye fazladan bir milletvekilliği verilerek sağlanabilir. Böylece Türkiye hiç baraj uygulamayan bir ülke olarak itibarını da artırabilir.

Demokratikleşme konusundaki en temel handikapımız, serbest muhalefete ve gerçekten sivil örgütlenmelerin oluşumuna imkân vermeyen otoriter bir statükonun cenderesinden kurtulamamış olmamızdır. Türkiye'de serbest seçimler yoluyla iktidârın el değiştirdiği neredeyse hiç görülmemiştir. DP, AP, ANAP ve AK Parti'nin serbest seçimler yoluyla iktidâra gelmesi, sadece görünüşte bunun örneğini oluşturuyor. Bu partiler, otoriter bir dönemin demir zırhı altında bunalmış halk kitlelerin bir kurtuluş umuduyla iktidâra taşıdığı partilerdir ve halkın desteğini, katıldıkları seçimler öncesindeki despotik kudretin nobranlıklarından devşirmişlerdir

Modern Türkiye’nin hukuk sisteminin gelenekçi bir yapıdan çıkarak nasıl bu hale geldiğini ancak tarihi seyrini izleyerek anlayabilmek mümkündür. Bu kısa yazıda Türk Hukuk tarihini sadece ana çizgileriyle dahi hakkıyla ele almak imkanı olmamakla birlikte, bilineni hatırlatmak babında bu tarihe hızlıca göz atmak da bir zorunluluk gibi durmaktadır. O sebeple, hiç detaya girmeden, sadece birer cümleyle ilk Türk topluluklarının hukuk anlayışından bugünkü hukuk sistemine nasıl gelindiğine işaret etmek gerekir.

Twitter, 12 Haziran Cuma günü, devletlerin güdümünde “enformasyon operasyonlarını” yaptığı tespit edilen 32.242 hesabı kapattığını açıkladı. Bunların 23.750’si Çinlilere, 1.152’si Ruslara ve 7.340’ı Türklere ait hesaplardı. Acaba Twitter fikir özgürlüğüne müdahale mi etmiş oldu?

Bu şekliyle sadece dış politikanın değil aynı zamanda iç politikanın da bir unsuru haline gelen kalkınma yardımları stratejileri eskisinden daha karmaşık bir hale gelecek ve üst bir akıl tarafından yönetilecektir. Her ne kadar içinde yaşadığımız sürecin sıcaklığı nedeniyle öncelikli bir mesele gibi görünmese de bu husus ülkelerin önemli bir gündemi haline gelecek. Bu sadece ülkelerin kendileriyle ilgili bir durum değil elbette, dünyada meydana gelen işsizlik, açlık ve fakirlik için bugünden bir çözüm düşünülmez ise yakın bir zamanda bütün dünya bu süreçten nasibini alacak. 

Tecvid, teorik olarak ritmi ve her hecede kullanılacak zamanın ne olmak gerektiğini anlatır. Ritmik olarak her hecenin sür’ate göre alacağı zaman tabiatıyla farklıdır ama an itibarı ile ilâhiyat fakültelerinde dahi kıraatte, her hecede ritmik olarak tecvid kuralı bulunduğu gerçeği noktasına gelinememiştir ve gelinmesi de muhal gibidir zira bilimselliğe kapalıyız.

Akbar Ahmed’in çeyrek asır önce “postmodernizmin insanlığa ihsanı” diyerek beklenti çıtasını koyduğu seviye ve buradan beklediği sinerji (biraz da 11 Eylül bahanesiyle) Irak’ta, Afganistan’da, Libya’da, Suriye’de hep tersine işledi. Bu dönemde Doğu Türkistan’da, Kırım’da, Arakan’da ve dünyanın dört bir tarafında zulme uğrayanlar yüreğimizi dağladı. Kısaca postmodernizmin züppeliğine, alaycılığına, küstahlığına cevap Akbar Ahmed’in hayalini kurduğu, hatta açıkça nasıl olması gerektiğini yazdığı bir yaklaşımdan gelmedi. Çünkü Ahmed’in, “yapılmalı” dediği hiçbir şey yapılmadı; “yapılmamalı” dediği her şey yapıldı. Postmodernizmle mücadele Akbar Ahmed’in dediği gibi olmadı ama -çeyrek asır sonra- bir virüs, mücadeleyi yeniden hem de bambaşka bir şekilde başlattı.

Tarihçiler, bu sıradan insanın toplumun inşa ve imarındaki misyonunun farkında değillerdir. Onlar, siyasi ve sosyal büyük dönüşümleri tespitle meşgul olmaları hasebiyle hep büyük ve önemli insanın peşindedir. Kültür tarihçileri, eleştirmenler, sosyal tarihçiler… O sıradan insanın bulup kitlelere tanıtacak bir ilim dalı var mıdır? Bilemiyorum. Bazen o sıradan insan bir deneyin yahut bir araştırmanın konusu olabilir. Büyük bilim insanları kitleler üzerinde araştırmalar yapmak için, kendi köşesinde huzur içinde yaşayan sıradan insanın hayatına dokunur, onu nesnelleştirerek araştırmanın bir parçası haline getirir.