DİN

Esas itibariyle din, sosyolojik değil, bireysel bir tercihtir. Bunun için çocuklarımızın eğitiminde öncelikle, insani olmayan, dayatmacı, tahakküm edici, kişiliği baskılayan yöntemlerden uzaklaşarak, çocuğun gelişim aşamaları ve pedagojiye uygun yöntemlerin uygulamaya konulması daha doğru bir yaklaşım olacaktır

"Mealcilik" kavramı, müslümanların kahir ekseriyetini İslami kaynakların aslından, yani dinin hakikatinden uzak tutmak suretiyle, onları kendisini din temsilcisiymiş gibi sunan (ve belki de ipleri başkalarının elinde olan) bir takım kişi ve kurumlara mecbur ve mahkûm etmeye yaramaktadır.

Takva, insan ne kadar sorumluluk bilinci ve ödev ahlakı ile hareket ederse etsin bunun kendisini korumakta yeterli olamayacağı bilinciyle Allahın korumasını talep etmek, onun koruması altına girmektir.

Günün sonunda tüm bu düzenbazlıkların ötesinde şunu kavradık: yaradan bizden tasarımı yapılmış bir devlet falan istemiyor. Öyle bir şeye işaret de yok. Ancak, kutsal metni tümeller üzerinden okuyabilenler için insanlığın genel/ortak iyiliğine dönük hak, hukuk, adalet, emanet, ehliyet, liyakat gibi çerçeve ilkelerden bahsedilebilir.

Sürekli sümen altı edilip ertelenen, konuşulmayarak, göz ardı edilerek savuşturulan konular tekrar tekrar gündeme geliyor ve görünen o ki bunlar doğru düzgün ele alınıp tatmin edici cevaplar verilene kadar gelmeye de devam edecek.

Günümüzde insanlar hemen her konuda konfor arayışında olduğu gibi inanç ve dini yaşam bakımından da kendisine güvence sunacak konforlu bir yaşam alanı istiyorlar. Bu topluluklar da insanların bu zaafını kullanıyor. Onların beklentilerine bir cevap mahiyetinde, görünürde dini anlamayı ve yaşamayı kolaylaştıran bir yapı oluşturuyorlar.

The Guardian yazarı Naomi Klein'ın New York sokaklarında yaptığı ve sonra gazetesinde yayınladığı etkileyici konuşmayı Fikir Coğrafyası okurları için çevirdim.

Bu yazı, dünyanın bunca meselesi, insanların bunca derdi varken yine de bu meselelerin ve dertlerin arkaplanındaki insan algısı, ötekileştirme hegemonyasına dair sadrımızdan çıkan satırlardan oluşuyor. Bu yazı, insanlığın vicdanına bir hitaptır.

Türkiye'nin son yüzyıllık tecrübe ve sancılarının sonunda din ve inanç konusunda hulasaten sahip olmayı başaramadığı hayatî standartlar ve güvenceler neler olabilir?

Bu cemaatin tercih ettiği kılık kıyafetler, çocuklarını ilkokuldan sonra okutmama ısrarı gibi başka kanuna aykırı tutumlar da söz konusu olduğu halde bunlar kitlelerin umurunda değil. Birkaç marjinal/radikal tipi kenara koyarsak kimse devletin bu insanların sarıklarına, cüppelerine, şalvarlarına, medreselerine, kurslarına, müdahale etmesini talep etmiyor. Ama küçük kızlarını istismar edilmesine göz yumanların -hangi inanca dayanırsa dayansınlar- cezalandırılmaları talebi yükseliyor. Bunlar bence hayırlı tartışmalar.