DÜŞÜNCE

Gerçeği gizleyen bir yalan itiraf edilmedikçe peşinden yeni yalanlar üretmek zorunda kalırsınız. Bunun ise sonu yoktur. En doğrusu yalanı itiraf edip süreci kesmektir. Zaman zaman düşünürüm bizler ne zaman kendimizi kandırmayı bırakıp hayatın gerçekleriyle yaşayacağız? Yoksa hep gizlenen gerçekler nedeniyle  hayatın tokadını yiyerek hep musibet mi yaşayacağız?   Hayat musibetlerle ders verir.  Acılar verir, zararlar verir. Eğer hayatın verdiği  dersi almazsanız hayat yeniden musibetlerle ders verir.

Heideger’in deyimiyle fırlatılmış bir tasarı olan insan varlığının dünyaya akort olurken deneyimlediği en baskın halet-i ruhiye korkudur. Korkudur; çünkü insan fırlatılmış olduğundan hiçbir şeye hakim değildir ve bu sebeple dünyadaki yaşamı bilinmezlerle doludur. Bu bilinmezlere açıklama getirmeye çalışmak, insan varlığının hem korkularından arınmasının hem de kendini gerçekleştirmesinin hamlesi olarak çıkar karşımıza. Bunun için insanoğlu iki güzergaha başvurur. Tam teslimiyetin gerçekleştiği bir iman ve aksi biçimde her şeyin teslim alınmaya çalışıldığı, mevcut duruma karşı çıkılan bir eylemlilik hali. İlkinde insan kendini hiç saydığı için kendine has vasıfları da ortadan kalkar.

Yaşanılası bir toplumu var edecek en temel unsur adalet olsa gerek. Adalete karşı olan güvenin zedelendiği, adaletin tecelli etmediği, tecelli etse de kamunun zihninde şüpheyle karşılandığı bir iklimde artık “belli inanç, değer, ilke ve idealler” etrafında bir araya gelmiş bir toplumdan söz etmek pek de mümkün olmaz. Çünkü adalet yoksa, toplum adalet hususunda güvenini yitirdiyse “bir araya gelmek” değil artık “çözülme” söz konusudur.

Kısacası, uzaktan eğitimle, bütün bir kuşağın iradesini geliştirip kendi biyolojik, psikolojik, sosyolojik denge ve denetim mekanizmalarını işletmesine imkân tanımamış olacağız. Bütün bir gençliği yolsuz, yolak/azıksız bırakacağız. İnisiyatif kullanarak sorumluluk ve yükümlülüklerini sırtlama gücünden onları mahrum bırakacağız. Siz geleceğinizi böyle bir gençliğe emanet edeceğinizden emin misiniz?

30 Eylül Çarşamba sabahı, Türkiye saati ile dörtte, meşhur "presidenditial debate"lerin yani Amerika başkanlığı koltuğu için mücadele eden Cumhuriyetçi ve Demokrat partilerin adaylarının televizyonlardan da yayımlanan münazaralarının ilki gerçekleşti. Yaklaşık iki saat süren tartışmanın bir kısmını seyrettim. İşte münazaralar hakkında biraz arkaplan bilgisi ve intibalarım.

Uluslararası sistemi analiz ederken kendimize bir merkez belirleriz. Bu kimi zaman bir bölge, örgüt, din, dil, ırk veya bir değer olmakla birlikte genel olarak bir devletin merkeze yerleştirilmesi daha fazla tercih edilir.  Bu merkez gücün etrafına da aynı veya farklı yörüngelerde olmak üzere illiyet bağına göre ülkeler tanzim edilir. Bu sistem, fizikteki “merkezcil kuvvet” sisteminin çalışma şekliyle birebir örtüşen şekilde çalışır.

Amerika’da halen 12 bin öğrencimiz eğitim görüyor. Bunlardan yaklaşık 4 bini lisans, 8 bini de lisansüstü öğrencisi. Ülkeye ve ailelerine yıllık maliyeti 600 milyon dolar civarında. 3.6 katrilyon yani. Bunların bir kısmı hiç dönmeyecek, dönenlerin ne yaptığı/yapacağı konusunda ise fazla bilgimiz yok. Ama, ne de olsa Amerika’da tahsil görmüş diye itibar görecekleri kesin. Bu arada üniversitelerimizdeki kontenjan açığı artıyor, ne gam! Ben, her ile üniversite açtığımız halde, evinin önündeki üniversiteye değil de taaaa Amerikalara giden bu nankörlere (!) yaranamadığımıza üzülüyorum.

Irk kavramı nedir, sorusuna alacağınız yanıtlar uzmanın alanına göre değişir. Bir kültürel antropologa sorarsanız, ırk kavramı gerçektir. Ama bir biyologa sorarsanız, cevap kısa ve net: İnsan ırkı yoktur. Karmakarışık birçok varyasyon var ve bunu belirleyen en önemli etken coğrafya....Ayhan Pala ile yaptığımız söyleşide Irkçılık nedir? Ne zaman ortaya çıkmıştır? Modern Irkçılık ne zaman başlamıştır? İnsanlığın büyük trajedi yaşamasına sebep olan "Öjeni" nedir? Türkiye'nin modernleşme tarihinde etkileri nasıl olmuştur? Bu ve bu gibi birçok soruların cevaplarını aradık.

Hürriyetin bir virde dönüşmesinde kapitalist iklimin etkileri ayrı bir başlıkta ele alınması gereken bir konu. Ancak kabaca kalabalıkların hürriyetten anladığı şeyin “dilediği zaman dilediği şeyi dilediği gibi yapma” biçiminde anlaşılan (gayetle fantastik, irreel) bu kavramın Dataizm dininin yükselen değer olduğu Dijital Çağda mutasyona uğradığını da modern insan göremiyor.

Bisiklet dostu bir ülke hayal ediyorum. Böylece toprağa ve birbirimize daha yakın olabiliriz belki. Bir ümit, iletişim kurabiliriz. Birbirimize yol verebilir, selam verebiliriz. Aynı yağmurda ıslanabiliriz hepimiz bisikletli olsak. Çevreyi daha temiz tutar, küresel ısınmaya daha az katkı sunarız.  Velhasılı bisiklete binmenin soylu bir davranış olduğunu söylüyorum ve bunda ısrar ediyorum.