Karşımda yılgın, yorulmuş, hüznünden yüzüne çizgiler düşmüş genç!
Merhaba,
Nasıl da yakışmış marka tişörtler, marka ayakkabılar. Keşke kendi emeğin ile alabilmiş olsaydın ihtiyaçlarını. Düşünsene ne çok koştular anne ve baban peşinden. Burada oturuyor olmana kadar, nice mezuniyet törenlerinden geçtin. Anaokulundan ayrılırken bile mizansen üreten eğitim düzeninden geldin. Okul müsamerelerinde ne çok gösteri yapıldı küçük bedeninle… Hepsi ne içindi? Söylemde senin eğitimin içindi bütün bunlar. Sen habersizdin bunlardan. Planlar yapıldı eğitim sistemi, ilgili kurumlar, öğretmenin, okulun, annen, baban tarafından. Her şey senden büyüktü anlayacağın.
Oysa sen birey olmak isterdin. Bilinçaltın da böyle söylerdi sana. Fakat sanayi devrimi zamanındaki misyonunda değildi okullar. Senin hayata tutunmanda bir barınak olmuyordu okul ya da çalışacağın bir meslek kazandırmıyordu sana. Aslında senin hayata hazırlanman, iş gücünde yer alman içindi okullar. Sen kendini bulmaya çalışıyordun.
Neydi büyük hedefin? “ Kendini gerçekleştirmek “…
Peki, sevgili genç neresindesin bu idealin? Kendini nasıl gerçekleştirebilirsin? Nasıl başarılır kendin olmak, hiç düşünebildin mi? Senin kendini bulman için ortamlar yaratıldı mı, sistem ve toplum tarafından? Ya kendini gerçekleştiğinde, kendini sistemin yabancısı bulursan ne yapacaksın? Sen Kafka’nın “Samsası“ olarak uyanabilir misin? Ya “Samsa“ olmaktan nasıl kurtulursun? Toplumla kendin olarak uzlaşabilecek misin? Bu konuda hiç planların oldu mu senin?
Eğitim bir bakıma plan işidir. Bu sınav da olmanda. Bu planın öznesinde sen ve yüzbinlerce sen var. Sen, bütün sen gibileri yenmek zorundasın. Oysa dört yıl önce üniversite tabiri ile sen bir çömezdin. Dört yıl sonra da mezun olacaktın. Onca amfi, onca salon, kaldığın yurtlar ve doymakta zorlandığın yurt yemekleri senin içindi. Baban, annen anaokulundan bu yana alışıktı eğitim masraflarına. Bir dört yıl geleceğin güzelliği adına neden çekilmezdi ki; en fazla dört yıl.
Ama sevgili genç evdeki hesap çarşıya uymadı. Tekrar bir plan yapılmalıydı. Senin akademi de okuman da gerekliydi. Sakın farklı düşünme; bu da bir eğitim yaklaşımıdır. Tamam, onca profesör sana ders vermiş olsa da kursa gider gibi bir de akademiye gitsen ne çıkardı bundan.
Çok sıkılmış gibi görünüyorsun. Önünde duran sınavda sana sunulan silgi var ya, yanlış yapmaman ya da doğruyu bulmak için silmen içindir. Bu bulma işinde dört yanlış olanın içinden bir tek doğruyu ya da dört doğrudan bir yanlışı seçmek zorundasın. Peki, silgi kötülükleri de silebilir miydi?
Nice sınavlardan geçtin. Hatırlarsın eğitim fakültelerinde entelektüel tartışmalarda bir konudur sınavlar.
Konu başlıkları ve sınırlar hemen çizilir;
- Sınavlar erdemi yok eder mi?
- Hangi test sınavı öğrencinin yargılarını anlatmayı güçlendirebilir?
- Test sınavları düşünme faaliyetini etkin bir alana götürebilir mi?
- Test sınavları eğitimin büyük amacı olan öğrenme hedefine dönüştürebilir mi?
Daha nice sorular sadece entelektüel tartışmalar içindir. Ülkemizde sınavlar bir şekliyle eleme aracıdır. O sebeple rolünü oynamak zorundasın. “Samsa“ olmaman için. “Samsa olmak“ Franz Kafka’nın sorunudur. Bu sorunu edebiyatçılar ; “Kafka Dostoyevski’ye nazire olsun diye çıkarmıştır” demişlerdir. Bu cümleler sadece entelektüel tatminler içindir.
Biz bırakalım sevgili genç, bu tarz entelektüel tartışmaları. Hepimiz bir bakıma kurbanız. Düşünüyorum da eğitim fırsat eşitliği mi, yoksa fırsat eşitsizliği mi oluşturur? Küçük bütçeler ile eğitime ayrılan pay ile zengin insanların eğitim harcamaları bir olur mu? Ya da büyük şehir imkânı, taşra da nasıl bulunur?
Maalesef bu mektubuma cevap veremeyeceksin. Benim de cevap veremediğim konuların olduğu gibi. “ Bizim gülmelerimizde başkalarının ağıtları vardır “böyle demişti Montaigne. İnsani açıdan benim sana duygularımı aktarmaktan başka çarem de yok sanırım. Sen bilmesen de çok memnun oldum ismini bile bilmeden seninle tanışmaktan. Umarım çok güzel günler seni bekliyordur. Ve dilerim ki çok iyi bir insan olursun.
Hoşça kal sevgili genç.
Yeni yorum ekle