DÜŞÜNCE

Sivas olaylarını herkesin bildiğini, ancak Başbağlar'ı çok az duyarlı kesim dışında kimsenin bilmediğini düşünüyorum. Evet Başbağlar... Erzincan sınırları içerisindeki bu köyde tam 33 kişi bir akşam ezanı vakti camiden çıkartılarak kurşuna dizildi ve köy yakılarak yok edildi. Olay olup bitene kadar kimsecikler gözükmedi ortalarda... Telsizle alınan talimat çerçevesinde Sivas olaylarında yakılarak öldürülen 33 Alevi vatandaşa karşılık üç gün sonra 33 Sünni camiden çıkartılarak köy meydanında katledildi. Yedisinde olan da vardı yetmişinde olan da… Hiç kimse katillerin resmi ağızdan ifade edildiği gibi PKK'lı olduğuna inanmadı. PKK da reddetti zaten...

Bilinen bir fıkradır. Emekli biri yeni bir ev alır. Ancak her gün okuldan çıkan öğrenciler evin yanındaki çöp kutularına vurarak gürültü çıkarırlar. Gürültüden olumsuz yönde etkilenen emekli çocuklara, “Çocuklar siz çöp kutularına vurdukça ben çocukluğumu hatırlayıp çok mutlu oluyorum. Bana yaptığınız bu iyilik karşılığında size haftalık veriyorum” der. Öğrenciler artık bunu bir iş gibi yaparlar. İkinci hafta emekli, maaşının düşük olduğunu gerekçelendirerek çocuklara verdiği haftalığı yarıya indirir. Öğrenciler hoşnut kalmazlar. Üçüncü hafta emekli yeni masraflardan bahsederek haftalığı biraz daha azaltınca, çocukların lideri olan çocuk “ Bu parayla bu iş olmaz” diyerek sopaları yere atarlar.

Olumlu kıyaslamalar tekniği tabiri bana ait. Buna çapraz düşünme tekniği de denmektedir. Siz de hayatta karşılaştığınız bir sorun için gördüğünüz bir nesnenin özelliklerinden yola çıkarak çözüm arayabilirsiniz. Her derdin bir dermanı, her sorunun bir çözümü vardır. Yöntemini biliyorsak işimiz kolaylaşır.

Yaşadığımız yüzyılda köy kavramının revize edilmesine ihtiyaç vardır. Batı bu sorunları çoktan çözmüş durumdadır. Mevcut haliyle köyü süblime etmek yerine ulaşım, iletişim ve benzeri kentin sağladığı olanaklardan yararlanma gibi konularda batı standartlarında bir dönüşümün sağlanması gerekir. Köyler boşaldı bu nedenle patates ve soğan pahalandı görüşü ise son derece naif bir bakış açısıdır. 

Herkesin bildiği şeyleri bir daha söylesem, açık, basit, sihirsiz, hesapsız, kitapsız, iyi niyetli kelimelerle, has dairedekilerin duymadığı, söyleyemediği şeyleri, kırdığınız aynalar gibi bir araya getirip bir daha söylesem, söyleyenin dokuz köyden kovulduğu fakat hükmü duran hakkı, Allah’ın gördüğünü kula, bir kez daha… Olur ya, bu kez belki işitirsiniz diye, çünkü insan kaybederken kulağı daha açık olur seslere, hem bir zamanlar siz de çocuktunuz, ne güzel gülümserdiniz, mazlumdunuz, pes etmemiştiniz fakat sabretmiştiniz diye, bu dil sizin ana diliniz, yeniden belki hatırlarsınız diye…

Çok açıktır ki, Allah nezdinde dini ibadetler, dünyevi hiçbir anlam taşımaz. Dini ibadetlerin, ibadet eden kişi açısından manevi bir anlamı ve sonucu olabilir. Dolayısıyla bir Müslüman ibadet edince, (haşa) rabbini büyütüp, ibadet etmeyince küçültmüyor. İbadetin Yaradana değil, yaradılmışlara faydası var. (Mutlak varlık) Allah’ın Müslümanların ibadetine ihtiyacı yok. (Muhtaç varlık) Müslümanların Allah(cc)’a ibadet etmeye ihtiyaçları var.  Şunu da bilmek lazım: Daha çok ibadet edince daha fazla dünya nimetine mazhar olunmuyor. Makam, para, statü için ne kadar çok yalvarılırsa, kullara bu dünyalıklar o kadar fazla bahşedilmiyor.

Türkiye’de farklılıklarını ve kimliksel aidiyetlerini  dile getiren kesimlerin talepleri, bir demokratikleşme/bir hak ve özgürlük sorunu olarak değil, bir ‘kesimin’ talepleri olarak algılanmaktadır. Birinci yanlış budur. İkinci yanlış ifade edilen taleplerin, otorite tarafından kuşkucu bir tavırla, ideolojik ve siyasi  zeminde çözümlenmeye çalışılmasıdır. Elbette bu çözümleme, statükocu savunma anlayışı ile niyet okumaya kadar götürülmektedir.

Çağdaş bir değer olarak bireysellik; günümüzde aidiyet, kimlik, din, ırk, cinsiyet ve düzen yerine geçmiştir. İnsanlığın geleceğini belirleyecek gelişmeler artık gerginlik alanında cereyan etmektedir. Eşitlik, öyle bir ortamda Anywheres tarafından bir kurtuluş olarak algılanmakta ve onları her türlü “iç” ve “dış” engellerden kurtarmaktadır. Bu önemli bir açmazdır: İçinde yaşadıkları toplum onları bir tehdit olarak mı algılıyor yoksa güvenlik kaygısı duyarak mı o toplumda yaşıyorlar? Çevresindeki sınırlar bir savunma hattı mıdır yoksa kendilerini gözetim altında mı hissetmektedirler? Bugün onları “tehdit unsuru” olarak gören çevreler mevcut, tıpkı kimlikleri tehdit olarak algıladıkları gibi.

Lise giriş sınavı  henüz bitmiş, üniversite giriş sınavı yaklaşmakta  iken  bir akademisyen ve bir veli olarak “velilerin hırsları”  konusuna değinmek istiyorum. Öğretim sistemi  ile ilgili tartışmalar devam ederken, sorunun önemli aktörlerinden veliler kendi hataları konusunda eleştirilmeye  pek hevesli değiller. Oysa çuvaldızı kendimize batırma zamanımız geldi de geçiyor.