DÜŞÜNCE

Başarı hiçbir zaman tek başına oluşan bir süreç değil; lakin başarıya katalizör olup, önderlik edebilecek özel şahsiyetler olmadan bir başarıdan da söz edilemez. Hele hele tüm ümitlerin tükendiği zamanda askeri dehalara ihtiyaç vardır. İşte bu noktada Mustafa Kemal’i görmekteyiz.

Hayat kelimelerledir, hakikat kelimelerledir, cennet de cehennem de kelimelerledir. Bütün bunları anlamak, kavramak, bunlara ulaşmak ancak kelimelerle mümkündür. Yanılmak da kaybetmek de kelimelerledir. İnsan doğru kelimelere ulaşmak için yaşar.

Belli bir nitelik sonucu atanılan makamın gereği olarak, daha adil ve rasyonel bir ücret politikasının yürürlüğe girmesi gerekir. Bilindiği gibi, kamu kurumlarında etkin ve verimli çalışmak için, örgütsel barışın da tesis edilmesi şarttır.

Vehbi hocaya sorduk: Batının ya da Doğunun neresindeyiz? Doğulu kalamadığımız açık, bir türlü batılı da olamıyoruz. Ne olacak bizim bu halimiz?

Her geçen gün evcilleşmek suretiyle küçülen insan beyni, geçmişin değerlerini kullanarak insan yaşamına otomatik olarak yön veriyor. Yani günümüz insanı ilkel olarak adlandırılan dönemdeki insan kadar özgür bir iradeye sahip değil. Beynimiz, tanımlanmış yazılımlar yüklenmek suretiyle hayata gözlerini açıyor. Bu yazılımlar bizim beynimize verdiğimiz komutlardan daha öncelikli olarak beynin içgüdüsel hareketlerine zemin oluşturuyor.

Adolescense dizisi gösterdi ki; çocuklar ne kadar korunabilirlerse sistemin içinde o kadar var olmaya çalışıyorlar. İşleri o kadar zor ki ; hem büyüyecek, hem de ebeveynlerini büyütecekler. Ebeveynleri de hata yapmamanın baskısıyla yaşayacaklar. Ta ki yaşanılabilir, insani bir dünya inşa edilesiye kadar.

Esas itibariyle din, sosyolojik değil, bireysel bir tercihtir. Bunun için çocuklarımızın eğitiminde öncelikle, insani olmayan, dayatmacı, tahakküm edici, kişiliği baskılayan yöntemlerden uzaklaşarak, çocuğun gelişim aşamaları ve pedagojiye uygun yöntemlerin uygulamaya konulması daha doğru bir yaklaşım olacaktır

Endoktriner zorunlu eğitimin asırlık geleneği ile devam edilen bir vasatta asırlık düşmanlıkların, çatışmaların üstesinden gelecek nesiller yetişmesini beklemek oldukça zordur. Aksine yeni yetişen nesillerin de büyük bir motivasyonla ateşe odun taşıyacaklarını söylemek kehanet sayılmamalıdır.

Bu yazımda, meselenin konuşulmadığını, üstünün örtüldüğünü, konuşulması durumunda ‘hamaset’ konforunun ve popülizmin zarar göreceğini düşündüğüm bir yönünü ele almak istiyorum. Nedir konuşulmayan tarafı bu vahşetin?

Uzun macerasından sonra geldiği noktada şiir ölmüştür. Artık şiir Monna Roza gibi daktilo ile çoğaltılıp elden elde dolaşmıyor. Artık kitleri harekete geçirecek gücü de yok! Şiir popülerliğini yitirmiştir. En radikal şiir yazan şairleri polis takip etmiyor. Devlet artık şairleri hapise atmıyor. Çünkü şiirin ne devrim yapacak gücü ne gazino ve pavyonlarda halkı eğlendirecek coşkusu var.