DÜŞÜNCE

Öcalan’ın çağrısı, Devletin umduğu gibi PKK’nın kendisini tasfiye etmesini sağlayabilecek midir?

Ramazan olmasaydı ya da oruç tutuyor olmasaydım, görünürde kendilerinden farklı olmayacağım şu güruhun ne kadarı, günah işlediğinin bilincindeydi acaba? Ya da yılın on bir ayı hemen hepimizin de içinde bulunduğu gayet olağan bir yaşam biçimi değil miydi bugün benim yadırgadığım?

Son zamanlarda artık biraz basitleşmiş, klasikleşmiş, anlamını yitirmiş bir cümle olarak karşımıza çıkan "Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak" önermesine aşinalığımız ve bu cümleyi kulak arkası etmemiz, uzun zaman öngörülebilir bir dünyada yaşamış olmamızdan kaynaklanıyor. Fakat bu öngörülebilirlik durumu bizim için bile tarih olmaya başladı.

Konumuzun merkezini teşkil etmekle birlikte “ben nedir" sorusunun deruni tartışmalarına girmeden “ben”in aslında bildiğimiz “ben” olmadığına değinmek suretiyle yeni bir yazı serisine başlamayı umut ediyorum.

Demokrasi dönekler rejimidir. Hiçbir tekâmül sürecine tabi olmayan, değişip, dönüşmeyen insan, zaten düşünmeyen canlılardan öte bir özellik taşıyamaz. İnsan her aşamada düşünüp, taşınarak, eski ezberlerini sorup sorgulayarak tekemmül eder. Ve her süreçte yeni kabulleri benimser. Bundan dolayıdır ki, kişinin politik tercihleri de zamanla değişim gösterecektir.

Her felakette, depremde, salgında, savaşta, yangında, trajedi ne kadar insani olursa olsun meseleleri derhal tarafgirce ele alıyoruz. Her yanlışlıktan 'ötekileri' sorumlu tutuyor ve “onların bu toplum için en büyük tehdit olduğunu ve onlardan derhal kurtulunması gerektiğini” örgütlü biçimde tekrarlamaya başlıyoruz.

Ülkemiz ve vatandaşlarımız bugün içinde bulunduğumuz duruma layık değildir. Türkiye, demokratik olmayan bir yönetim sebebiyle ile varlık içinde yokluk yaşayan bir ülke durumuna gelmiştir.

Unutulmamalıdır ki, en kötü ile kıyaslamaya girişildiğinde kötü olan bile kaçınılmaz şekilde size iyi görünecektir. İyi görünmesi, iyi olması dolayısıyla değil karşılaştırıldığı durumun çok kötü olması ile ilgilidir. Zaten Türkiye’de başımıza gelen en büyük felaket buradadır.

Herkesin gerçeklerden kaçtığı zamanlarda bile, gerçeğin ortaya çıkmasını varlık ve onur mücadelesi olarak gören “birkaç iyi adam” her zaman olagelmiştir.

Sartre’ın içsel varoluşunda Dostoyevski ve Fransa iç içedir. Bu iddialı cümleleri elbette biz Sartre’ den dinleyemedik. Ama Bulantı kitabı bize bu konuda pek çok şeyler söyler.