DÜŞÜNCE

Okumadan yazmanın en büyük göstergesini söylemek gerekirse, ürünlerdeki dil yanlışları ve dil zevksizlikleridir. Sağlam metinler okumuş ve onlarla haşir neşir olmuş hiçbir yazar bu tür zevksizlik ve yanlışlıklar içine düşmez. Ama ne yazık ki bugün, onlara eksiklerini hatırlatacak, okumadan yazar olunamadığını anlatacak Yahya Kemal’lerimiz yok. 

Bugün tüm Dünya ile birlikte, yüzyıllar öncesinin eksik takvim bilgileri nedeniyle tabii vaktinden kaymış bir yeniyıl günü idrak etmekteyiz. Kimimiz onu kutluyor, kimimiz kutlamıyor; tabi bu herkesin kendi tercihidir. Belki bu yüzyılda tüm dünyada son bir reform ile 1 Ocak, asli tarihi olan bugünkü 21 Aralık'a alınabilir. Şeb-i Yeldanız kutlu olsun.

Hobi okurları, gerçek bir hayranlık tecrübesinin bu katmanlarının dile getiriliş biçimlerini, çoğu zaman beceriksizce taklit ederler. Burada basit bir test, bu beceriksiz öykünmeyi turnusol kağıdı gibi ortaya çıkarır: Hobi okuru, çoğunlukla bir metni sadece bir kere baştan sona okuyup tüketmiş olur. Oysa gerçek bir hayranlık tecrübesi yaşayan "derin okur", hayranlık duyamacağı bir metni okumayı sürdüremez. Bir kere de bu hissi yaşamaya dalabilmişse bu metni defalarca okur. 

Beynimizin ilk veri, bilgi ve fikre doğruluk payesi vererek sonraki veri, bilgi ve fikirlerin ona göre değerlendirmesine karşı uyanık olmamız gerek. Aksi takdirde yanlış kararlar veririz. Seneca der ki, "Her iki tarafı da dinlemeden karar veren, kararı doğru olsa dahi, doğru hareket etmiş olmaz."

Bu yazıda giderek bizde de popülerleşen kişisel gelişimci terapik dalganın sosyo-psikolojik sebeplerine dikkat çekmek ve özellikle umut teması üzerinde durmak istiyorum. Sözkonusu eğilim ilk aşamada genç ve orta yaş kuşakları içerse de aslında giderek geniş kültürü etkileyen bir tesellî ve sükûn, huzur ve güvenlik arayışıyla öne çıkıyor.

Şu an bütün dünya kaynıyor, diyor. Dün Bolivya’da darbe olmuş. Halk darbecilere karşı sokaklara dökülmüş. İran karışmış. Protestolarda çok sayıda ölü olduğu haberleri geliyormuş. Irak’ta isyan varmış. İsrail de karışmış. Dün bir milyon Yahudi sokaklara dökülüp Siyonist İsraili protesto etmiş. Zaytung haber gibi. 9 Nisandan beri İsrail’de hükümet kurulamayınca halk ayaklanmış. Önceki gün Kudüste toplanan bir milyondan  fazla Yahudi. “Orduya değil devlete ihtiyacımız var. Kahrolsun Siyonizm.Siyonist İsrail Yahudileri temsil etmiyor” demişler. Başımıza taş yağacak.

İslam birliğine gelince.. "İslam dünyası" diye birşey yoktur. Çıkarları birbirlerinden farklı, yeryer zıt ülkeler ve devletler vardır. Bu bölgedeki sonu gelmez çatışmalar, iç savaşlar ve çarpışmalarda öldürülen her 10 müslümandan 9'unu bir başka müslüman öldürmektedir. Belki acı tespitlerdir bunlar; ama realite budur. Bu nedenle elde son kale olarak ulus devlet kalmaktadır. Birçok ülkede, ulus devlet yönetici elitlerinin yağmacı kapitalizm ile ittifak ettiği, kendi insanlarının haklarını ve refahını kısıtladıkları görülebilmektedir; ama ülkede demokrasi sürdükçe bu ülke insanlarının bir şansı vardır. Bir demokratik ulus devlette, az ya da çok, yurttaşın politika, ekonomi, insan hakları için reform ve yenilenme talep ve yapma imkanı vardır.

Yıkılana tekme atmak, yuhalamak, ayakta kalanı güçlü olanı ise alkışlamak ve kutsamak toplumsal bir davranış haline gelmiş durumda. Süreçleri değerlendirmeden sonuçları yargılamak kolayımıza geliyor. Sürüye katılarak, yuhalamak ya da alkışlamak o toplumsal gücü kendi gücümüzmüş gibi hissetmek bir algı yanılsamasına yol açıyor. 

Doğayla mücadele halindeki yaşam insanı, fiziksel varoluşu için gerekli ortam ve şartlar aramaya veya oluşturmaya yönlendirmiştir. Doğa, insanı kendisinden türeyen bir varlık, yani fizyolojik bir canlı türü olarak biçimlendirmiştir. İnsan da, hayatta kalabilmek için, doğanın imkanlarından cismani arzularını karşılamak, ihtiyaçlarını gidermek için yararlanmış, doğal yoldan çoğalarak varlığını sürdürebilme başarısı göstermiştir. Doğa ile ilişkisinde insanın belki ilk öğrendiği şey, doğa yasalarıyla zıtlaşmamaktır.