EĞİTİM

Atakan, sıra dışı kavrayışı, ifade yeteneği ve tavırlarıyla yaşına ters ve uyumsuz bir büyüklük pozu takınırken; soruna doğru ve olgun yaklaşması gereken toplum, kamu oyundaki hatalı ve şımartıcı tutumlarla tersine çocuksu bir yaklaşım sergiliyor ama aslında yüksek zekâsına rağmen öncelikle bir çocuk olarak görülmeli, eğitimi ve yetişmesi için doğru ve ihtiyaca uygun bir yaklaşım sergilenmeli ve her şeyden önce kendi sınırlarını algılaması sağlanmalı.

Sınav odaklı eğitim, kısa süreli hafıza kaydına yol açmaktadır. Alınan bilgiler sadece sınava kadar akılda kalıyor sonrasında ise hafızanın çöplüğüne atılıyor etkisiz hale getiriliyor. Bu durum ise sağlıklı bir öğrenmeyi doğurmuyor. Zaman boşa geçiyor. Görünüşte bir sınav başarısı var ama gerçekte öğrenme yok. Daha sonraki bir zaman diliminde yani gerekli olduğunda onları hatırlayamıyor. Çöpe atılmış ve geriye dönüşü alabildiğine zorlaşmıştır.

Bu yazı kapsamında, onları, eğitimle bağları üzerinden, eğitim sistemi üzerindeki etkisi nedeniyle inceliyoruz. Eğitim süreçlerini negatif bir biçimde etkilemeseydi ve salt yerleştirmeye odaklanmış olsaydık, mevcut sınavların adil ve pratik bir yerleştirme fonksiyonu olduğunu kabul edebilirdik. Ancak sonuçta yapılacak bir yerleştirme kaygısı nedeniyle bütün süreci bozduğumuzu, eğitimi ana hedefinden saptırdığımızı ve çocuklarımızı, eğitim verimini ciddi olarak düşüren bir dizi negatif etkiye maruz bıraktığımızı görmeliyiz.

Bir önceki bölümde yazdıklarımı tekrar okuyunca gördüm ki, sadece mektep tarihine ilişkin bir özetleme yapmışım. Bu nedenle, okula geçmeden önce, mekteplerin medreselerden hangi önemli noktalarda farklılaştığına değinmekte fayda görüyorum.

Medrese üzerine yazdıklarım, dostlardan ummadığım bir ilgi gördü. Bunun için müteşekkirim. Aslında ben bu işin başında mektep ile okul arasında bir karşılaştırmaya niyet etmiş, fakat mektebi yazarken medreseden başlamanın daha doğru olacağı kanaatine vararak mektep hakkında yazacaklarımı erteleyerek medreseyi yazmıştım. Şimdi sırada mektep var, buyurun.

Bırakın Fakülteyi, üniversitelerimizin her biri bir konuda uzman ya da referans olsa, iki yüz küsur konuda söz sahibi oluruz. Bir kaç alandaki başarıyı vitrine koyup içerideki pespayeliği gizlemek bize sadece zaman kaybettiriyor. Şimdi değilse, ne zaman! Biz değilsek, kim!

Ülkemizin temel sorunlarının merkezinde yer alan insani sorunlarımızın çözümü için de eğitim sorunlarımıza neşter vurulması önemlidir. Çünkü ancak eğitimli bireylere insani sorunların çözümü noktasında yönlendirme yapılabilir. Eğitimle ulaşamadığınız bireyler, kendilerine etki eden unsurların asıl niyetlerini tam anlayamadan onların kötü emellerine alet olabilirler. Ve bunu da ciddi bir bağlanmışlıkla yaparlar. Çağdaş bilim öngörüleri ışığında bu yanlışlıklarını ortaya koyabilmeniz için sizin değerlerinize saygı duyması gerekir. Aksi takdirde sizi dikkate almayacak ve sonuçlarını okuyamadığı için saplanmışlıklarına devam edecektir. Ortaya çıkan olumsuz tezahürler tüm toplumu etkileyecektir.

Lise giriş sınavı  henüz bitmiş, üniversite giriş sınavı yaklaşmakta  iken  bir akademisyen ve bir veli olarak “velilerin hırsları”  konusuna değinmek istiyorum. Öğretim sistemi  ile ilgili tartışmalar devam ederken, sorunun önemli aktörlerinden veliler kendi hataları konusunda eleştirilmeye  pek hevesli değiller. Oysa çuvaldızı kendimize batırma zamanımız geldi de geçiyor. 

Bu yazı dizisi, geleneksel eğitimden başlayarak günümüzün “modern olarak nitelenen” eğitim yapılanmasına kadar gerçekleşen eğitimsel değişim sürecinde, bu sürecin kurumsal yapıları olarak medrese, mektep ve okul kurumlarını ele almayı amaçlıyor.