Bir insanın müslüman olmasıyla İslamcı (الإسلامي /الإسلاميون) olması aynı şey midir? İslamcılık İslam’ın politik versiyonu mudur? Müslüman İslamcı mıdır? Hayatın her alanında İslam’a inanmak, İslamcı olmak mıdır? İslamcılık her yerde başarılı mı olmuştur? İslamcı’dan herkes aynı şeyi mi anlamaktadır? Müslüman denilen bireyler ve toplumlar ‘kapitalizm, marksizm, liberalizm vs gibi ideolojik algılanabilecek olan ‘İslamcılık’ diye bir kavram icad etmeden de politik bir söylem ve eylem geliştiremezler mi? Arap Baharı denilen süreç ve hatta ‘proje’nin başarısız (evet başarısız) denilebilecek bir sonuç üretmesi, acaba bu kavramsallaştırmalardaki yanlışlardan mı başlıyor?

Bizim sorunumuz kimin İslamcı olduğunu belirlemek değil kimin nasıl bir islamcılık performansı sergilediği ile uğraşmak olmalıdır... Bu dünyaya dair siyaset üreten her Müslüman İslamcıdır

Takva, insan ne kadar sorumluluk bilinci ve ödev ahlakı ile hareket ederse etsin bunun kendisini korumakta yeterli olamayacağı bilinciyle Allahın korumasını talep etmek, onun koruması altına girmektir.

Türkiye, bir taraftan dünya ile bütünleşmesini sağlayabilecek insan gücünü, tarım potansiyelini, doğal kaynaklarını gereği gibi kullanamazken, diğer taraftan sınırlı sermayesinin büyük bir kısmını çimento üretimine yönlendirerek, sürdürülebilir kalkınmayı başaramaz!

Maalesef bu ülkenin geleceğinden 22 yıl boşa gitti. Bu iktidar döneminde doğup büyüyen gençler umudunu ve inancını kaybetti. Yapılması gerekenler yapılmadı, yapılmaması gerekenler büyük bir iştiyak ve cesaretle yapıldı. Serçeler katledildi, börtü böceğin istila ettiği tarlalarımız yağmalandı.

"Yozlaşmış" filmi, göz kamaştırıcı gökdelenlerin ve olimpiyat coşkusunun ardında gizlenen karanlık dünyanın kapılarını aralıyor. Film, izleyiciyi derin bir rahatsızlık duygusuyla baş başa bırakırken, toplumsal ahlakın ve adalete olan inancın sorgulanmasına da neden oluyor.

Gazze aynasında üretilen kötülük, Arendt’in bahsettiği türden düşünme, muhakeme etme ve yargı yetisinin dumura uğramasının aksine üretilen kurban metaforu üzerinden alenileştirilerek büyük bir bilinç ve hınç kültürü eşliğinde endüstrileştirilmektedir. Başka bir deyişle üretilen kötülük endüstrisi, tüm taraflarda bilinçli bir kötülük sarmalının oluşması ve pekişmesine hizmet etmektedir. Gazze’de İsrail’in gerçekleştirdiği katliamlar, Nazi soykırımı zamanındaki tek sesli totaliteryen koşulların tam aksine, tüm dünyada kamusal müzakerenin yoğunlaştığı, farklı fikirlerin dolaşımda olduğu ve en önemlisi de basın yayın araçları ve internet teknolojisinin en ileri seviyede olduğu bir dönemde kötülüğün göze sokarcasına teşhir edilerek yeniden üretilmesinden başka bir şeyle açıklanamaz.

Giden Gelmez Dağları sürprizlerle dolu hem kolay, hem zor hem tehlikeli, hem çok eğlenceli... Doğanın muhteşem bir köşesi... Diğer yandan da ürkütücü sürprizlere gebe bir mekan.

Çocuklarla kurulan asimetrik bir diyalog, onları yetişkinliklerinde de kendilerine ana baba gibi bir otoritenin yol göstermesine muhtaç prematüre benliklerle hayat sürmeleri yönünde kötürümleştirici ya da sakatlayıcı bir hasar verebilir.

Her kafadan bir sesin çıktığı müziğe kakafoni denildiğini biliriz. Bazen 40-50 kişilik bir orkestrada bir tek enstrümanın bile yanlış nota çalması kakafoniye neden olur. Orkestra şefleri çubuğu bunun için sallayıp dururlar, amaç tehdit değil, tertiptir. Çok seslilik zenginliktir. Yeter ki sesleri senfoniye dönüştüren bir orkestra şefi olsun.

Sınanmamış hiçbir meziyetin anlamı yoktur. İnsanın ve toplumların hayatında iki zorlu sınama dönemi vardır. Biri nimet dönemleridir. Nimetle sınanmışsanız birinci aşamayı geçmişsiniz demektir. İkincisi ise kriz dönemleridir. Kriz dönemleri en zor sınama dönemleridir. Sizi önüne katıp götürecek selleri ve tayfunları çoktur. Sizi bir anda dibe çekecek anaforlarına direnmek zorundasınızdır.  Tüm sevdiklerinizi yakıp kül eden yangınları, hayatınızı yerle bir eden depremleri vardır.