DÜŞÜNCE

Endoktriner zorunlu eğitimin asırlık geleneği ile devam edilen bir vasatta asırlık düşmanlıkların, çatışmaların üstesinden gelecek nesiller yetişmesini beklemek oldukça zordur. Aksine yeni yetişen nesillerin de büyük bir motivasyonla ateşe odun taşıyacaklarını söylemek kehanet sayılmamalıdır.

Bu yazımda, meselenin konuşulmadığını, üstünün örtüldüğünü, konuşulması durumunda ‘hamaset’ konforunun ve popülizmin zarar göreceğini düşündüğüm bir yönünü ele almak istiyorum. Nedir konuşulmayan tarafı bu vahşetin?

Uzun macerasından sonra geldiği noktada şiir ölmüştür. Artık şiir Monna Roza gibi daktilo ile çoğaltılıp elden elde dolaşmıyor. Artık kitleri harekete geçirecek gücü de yok! Şiir popülerliğini yitirmiştir. En radikal şiir yazan şairleri polis takip etmiyor. Devlet artık şairleri hapise atmıyor. Çünkü şiirin ne devrim yapacak gücü ne gazino ve pavyonlarda halkı eğlendirecek coşkusu var.

Dış ticarette gümrük duvarlarının yükseltilmesi, ithalatın kısıtlanması ve yerli şirketlerin himaye edilmesi esasen merkantilizmin hortlamasından başka bir şey değildir. Bu film daha önce görülmüştür. Bu yazıda dış ticarette korumacılığın gerekçeleri, korumacılık politikasının kaçınılmaz sonuçları ve serbest ticaretin erdemleri üzerinde durulacaktır.

Evet, asıl olan hayatta emeğinle ve ilkelerinle mücadele ve ayakta durma. Elbette arafta durmak değil. Ama onun bunun yanında olmak da değil, hakikatin, doğruların yanında olmak. Mücadeleni oportünist ve pragmatist  bir makyavelizmle sürdürmek zaten seni sen olmaktan çıkarıyor. Olmazsa olmaz olan başarı değil..İlkeli bir duruşla ayakta kalmak. Kimliğin duruşundur.

Bir bebekten bir katil yaratan karanlığı sorgulamadan hiçbir şey yapılmaz kardeşlerim...

Gaziantep Büyükşehir Belediyesinin, "Sürdürülebilir ve Akıllı Mobilite Strateji Planı" kapsamında alacağı 44 Hidrojenli otobüsle ilgili özet bir fizibilite çalışması yaptık.

Tanımlamalarımız çoğunlukla kimlikler üzerinden. Bunu aşamadığımız sürece, sınırları da aşamayız. Bu ancak, acıları ve sevinçleriyle, beklentileri ve hayal kırıklıklarıyla insanı anlatmayı becerdiğimiz zaman mümkün olur. Yetmiş iki millet nezdimizde bir olur. Kimlik ikinci planda kalır. Girdiğimiz edebi-sanatsal iklimde kişilik ortaya çıkmaya başlar. Birey olduğumuzu fark eder, sürüden uzaklaşır, kimlikler dışında/üstünde bir insan anlayışına ulaşır, insan olmaya yöneliriz.

Kamusal ruh, minnet beklentisi ile halka iyilik yapma alicenaplığı ve yöneticinin görevinin gereğini yerine getirmesine karşı minnet duyma yanaşmalığıdır. (Bayram kutlaması niyetine efenim)

İnsan olmakla nasıl bir serüvenin içine atıldığımızın farkında mıyız? Farkında olduğumuzu zannedip, farkındalığın sorumluluğundan kaçmak ya da gereğini yapmamak, kendimizi gönüllü aldanmaya terk etmek değil midir? Bu sorular karşısında verilecek net bir cevabın olmaması da; neyin farkında olduğumuzu bize gösterir? Yahut olmadığımızı…